Hâtıra

Arapça ‘xtr’ kökünden gelen ‘xatıra’ kelimesnin dilimize geçmiş şekli hâtıra şeklinde karşımıza çıkıyor ve ‘akla gelen anı’ anlamlarını barındırıyor. Hatır da deriz bazen. Bir a harfinin şapkasını takması telaffuzu ne kadar medenileştiriyor. Hatır / hâtıra okudunuz mu ?

Hâtıraları bugüne kadar özel ve anlamlı kılan bizim ona yüklediğimiz anlamlar mı yoksa nevi şahsına münhasır türünden dedikleri olduğu için mi? Yoksa aynı durumun tekrarlanması mümkün olmadığı için bu kadar kıymetliler ?

Kara kutuyu açarsın içinde bir mendildir kalem, bir hâtıra defteri yada lisede karaladığın şiir defterin. Kutuyu yıllar sonra açtığında eşyaların aynı hissi uyandırması, aynı kokuyu hissetirmesi, bozulmaması nasıl bir şeydir? Hâtıra dediğimiz şey gerçekten özgürlüğü müdür hislerimizin? Yoksa birer bekçi misali orada bizi bekler de o âna hapseden midir? Duygularımızın dağılmasına izin vermeyen anı bekçisi gibi. Kanatlanmamıza rızası olmayan yaşanmışlıklarımız neden? Kitap arasından çıkan eskilerin takvim yaprağı. O zaman bir ayraç idi bugün kocaman bir mâzi. İlk görüşte gülümsetir o yaprak .Sonra kapağı kapanır kitabın unutulur gider. Tâ ki yıllar sonra yine denk gelir açar bakarsın yine gülümsersin fakat bir farkla, bu defa hüzünlenirsin. Bu takvim yaprağından beri aldığım bu yaşlar hepsi benim mi diye ? Gerisin geri yaşlarına hürmeten kıyamaz yine kaldırır yerine koyarsın. Bir zaman sonra son kez hatıralarına bakacaksın. Ama artık özenle koyduğun en üst raftan alarak değil, dokunarak ,kokusunu alarak, okuyarak değil. Film şeridi misali derler ya işte orada son bir defa hatıralarını görürsün. Artık sayfalarına dokunarak hüzünlenmeye veyahut neşelenmeye ne hâcet. Her taşındığın evde en özel yerini alan hâtıralar artık refakatçin değil. Sahi seni özgürleştiriyor muydu sana özel olduğu için hatıraların yoksa hapis mi ediyordu tutsak olduğunu bile bilmeden.

Bilinmezliklerle gelen insan yine bilinmezliklerle bilinmeyene yolcudur. Her insan bilinmezliklere gebedir. Bilince olmuyor insan çünkü bilemiyor ki bilmediğini.